Απο την ομιλία μου, ως προσκεκλημένος ομιλητής από τον καθηγητή Δερματολογίας κ. Δημήτρη Ρηγόπουλο, στο Πανελλήνιο συνέδριο δερματολογίας στο Ζάππειο Μέγαρο, το Σάββατο 5/9 ,με τίτλο 《Παιδικές δερματοπάθειες ως άρρητος ψυχικός λόγος 》

Η παρουσίαση αυτή στηρίζεται και διευρύνει τη διδακτορική μου διατριβή στην Ιατρική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου με τίτλο <<Παιδικές δερματοπάθειες ως σύμπτωμα της ψυχικής δομής του παιδιού και της οικογένειάς του>>. Στην ερευνητική αυτή εργασία τεκμηριωνόταν ότι υπάρχει μεγάλη συνάφεια μεταξύ της ύπαρξης αυξημένων ψυχοκοινωνικών δυσκολιών στους γονείς όσο και στα παιδιά τους και στη μετέπειτα εμφάνιση δερματικών παθήσεων στα παιδιά όπως η Γυρεοειδής Αλωπεκία, η Ατοπική Δερματίτιδα και άλλες συναφείς.
Το δέρμα ως το φυσικό όριο μας με τον εξωτερικό κόσμο ,είναι ένας τηλέγραφος προς αυτόν και ταυτόχρονα ένας καθρέφτης του εσωτερικού μας κόσμου .

Το σύμπτωμα μπορεί να λειτουργήσει και ώς ένα είδος λόγου ,μια έκκληση προς τους άλλους και ιδίως τους ειδικούς ,να αντιληφθούν την ψυχική οδύνη του ασθενούς .Εκπέμπει ένα μήνυμα ,ιδίως σε περιπτώσεις δερματικών διαταραχών ,όπου τα συμπτώματα γίνονται αντιληπτά ,γεγονός που τους προσδίδει μια επικοινωνιακή λειτουργία .Το σώμα λέει αυτό που δεν μπορεί να πεί το στομα .

Στην ψυχοδερματολογική θεραπεία ταυτόχρονα με την αντιμετώπιση των σωματικών συμπτωμάτων αναζητείται και η κατανόηση των ενδοψυχικών και ενδοοικογενειακών δυναμικών, που μετατρέπονται σε σωματικό σύμπτωμα.

Ας αναζητήσουμε πάλι τη μόνη πρακτική που επιτρέπει στο γιατρό να κρατήσει κάτι απο την ιδιαιτερότητα του ρόλου του,ως μύστη της ενότητας σώματος -πνεύματος ,κατανοώντας την ασθένεια ως μιας διαταραχής επικοινωνίας μεταξύ ιστών -κυττάρων -οργάνων,μα κυρίως μεταξύ των ανθρώπων .

"το πιο σημαντικό για να διαμορφώσεις γνώμη είναι ν'ακούς αυτό που δεν λέγεται". A. Schopenhauer